Па Белай Русі ў сьвітцы белай,
У пыле зорак і дарог
Ідзе, задумны, пасівелы,
Вандроўнік – мудрых фарбаў Бог.
Чароўны кій вядзе па сьвеце.
А родны край як родны дом.
– Дзівак! – зь яго сьмяецца вецер. –
Усё што зробіш – стане тлом!
Сядзеў бы дома і партрэты
Жанкам вясковым маляваў,
Меў торбу б грошай ты за гэта,
І не балела б галава
За мову мужыкоў тутэйшых.
Дзівак! Ты верыш у сусьвет!
Хапала ў сьвеце разумнейшых.
Ды дзе яна? Усе ў траве.
Чужых дзяцей любіць – прыгожа.
А дзе свае? Маўчыш, стары?
Павалісься – а хто ж паможа
Устаць? Загінеш без пары!
Ня слухаеш – то не разумна!
Хаця ідзі, раз выбраў шлях.
Твой шлях зямны – цяжкі і сумны,
Твой лёс – як поле ў камянях...
А ён, рукой махнуўшы, сьмела
Свой кінуў цень на крыж дарог
І ў люд пайшоў па Русі Белай,
Вястун, паэт, мастацтва Бог.
|
|
